kendi ayaklarım üzerinde mi duruyorum yoksa kimse yardım etmek istemiyor mu?

kendi kendini eğitmeyi başarmış kızların en büyük ikilemidir. çevremdekiler bana güvendiği için mi yardım etmek istemiyor yoksa gerçekten her işimi kendim mi yapmak zorunda kalacağım. benimde elimden tutup markete götüren bir el olmayacak mı?

bu kendi ayakları üzerinde durma başkaldırısı mı yoksa artık sadece birinin bu yükü üzerimden almasını mı istiyorum karar veremiyorum.

güçlü olduğumu söylüyorsun. olgun olduğumu da. ama bunlara zorunda kalmış olabileceğimi hiç düşünmüyorsun. zorunda bırakılmış bir olgunluk bana hiç mutluluk getirmedi. hiçbir zaman kendi odamın duvarını tükenmez kalemle karalayabilen bir çocuk olamadım. çünkü o duvarların içinde hep benden bir şeyler beklendi.

hep “ümit edilen kişi” oldum, ama hiç “kendisiyle baş başa bırakılan” olamadım.

nazımı hiç çektirtmedim. ve sonra şunu fark ettim, birine trip atmıyorum çünkü kırgın değilim, yorulmuşum. kendimi anlatmaya çalışmıyorum çünkü artık anlaşılma umudum yok.

bir “iyi misin?” gelmediğinde darılmıyorum çünkü zaten kimsenin gerçekten merak etmediğini öğrendim.

artık sessizliğim bir pasif agresiflik değil, sadece… kabullenmişlik.

çocukken anlatamadığım şeyleri şimdi içimde büyüttüm.

ilişkilerde herkes biraz eksik anlıyor, ama kimse “neden böyle davrandın?” diye sormuyor.

çünkü hep güçlü görünmeye çalıştım.

çünkü “bozulmamış” gibi davranmak, “bozulduğumu” söylemekten daha kolaydı.

bazen sadece şunu istiyorum:

birinin içime bakıp “anlatmak istemiyorsan da sorun değil, ama yanındayım” demesi.

çünkü bir süre sonra güçlü görünmeye çalışmak değil, anlaşılamamak yıpratıyor insanı.

ve ben, artık hiçbir şeyi açıklamak istemiyorum.

çünkü açıklamak bile bir enerji,

ve ben o enerjiyi zaten güzel yazı defterimde kimse elimin üstüne elini koymadığında harcadım.

bazen bir market poşeti bile ağır geliyor.

bazen kahvaltı hazırlamak bir görev gibi değil de, biri bana hazırlasa da sadece “var olsam” istiyorum.

ama durmak yok. çünkü ben güçlüydüm ya.

çünkü ben her şeyin altından kalkardım.

çünkü duvarları hiç karalamadım.

çünkü bana hiç taviz verilmedi.

ayakta kalmayı öğrendim zamanla çünkü kimse bana oturacağım bir sandalye olmadı.